Coproductie met The Fentum Factor (Boedapest) en WALPURGIS (Antwerpen)

 

Het Brusselse Ensemble Leporello heeft zich sinds 30 jaar een profiel aangemeten van een gezelschap dat zonder decors en technologie theater maakt en speelt.

 

De acteurs - met hun lijf, hun stem en hun samenspel -  zijn er decor, zorgen voor de klankband, vormen het koor en vertolken de personages.

Een soort van ‘puur’ totaaltheater dat uitmunt in muzikaliteit, orkestratie en aandacht

voor een geraffineerde lichaamstaal.

Leporello maakt zich sterk overal te kunnen staan waar het stil genoeg is en de zichtlijnen okee zijn. ‘Als de elektriciteit uitvalt, dan spelen wij gewoon door,’ is een boutade van artistiek leider Dirk Opstaele.

 

Dit geldt ook voor deze nieuwe creatie, de “Spookriedels”, “Airs Fantômes”, “Phantom Tunes”: verrassings-acts bedoeld voor publieke ruimtes.

Het zijn muziektheatrale ‘pop-ups’ op plaatsen waar - om de één of andere reden - mensen samenkomen (straten en pleinen, stationsgebouwen, markten, conferentiezalen, galerijen - en natuurlijk ook theaters).

 

‘Spookriedels’ zijn korte, satirische interventies in de publieke ruimte, waarbij een reeks filosofische vragen op ritmisch-poëtische wijze worden verklankt en in beweging gezet.  

Twee, vier of zes ‘filosofen’ (naargelang de situatie ten velde) verschijnen op bijeenkomsten, op centrale plekken van festivals, aan de wachtrijen voor vernissages of premières, als introductie of intermezzo op conferenties, op het podium tussen muziekstukken of lezingen…  

Ze vuren hun denkmodellen af op wie het horen wil. De (meertalige) tekstfragmenten - gaande van één zin, tot een alinea - worden gescandeerd en gezongen, in flarden gedeconstrueerd en tot echo’s, canons, fuga’s georkestreerd, op hun kop gezet, tot pure poëzie gestileerd... 

Wat je meekrijgt zijn de sleutelwoorden (in verschillende talen): Fatum, Kosmos, Dieu, Damnation, Noodlot, Eeuwigheid, Cyberspace, Kapitaal, Why?, Leidenschaft... 

De polyritmiek, de close harmony en de fijne begeleiding van gebaar en houding, zijn ‘betekenaars’ op zich, even belangrijk als - zo niet belangrijker dan - de verbale basis waarop de sketches zijn gebouwd.

Voor je goed en wel door hebt wat hier gaande is, zijn de spookfilosofen weer weg.