Twee meisjes en een schurk is vrij geïnspireerd op de Oud-Griekse Mythe van Tereus. Het is het verhaal van twee Griekse prinsessen, de gezusters Procne en Filomela. Uit verschillende versies van die Mythe puurden Mieke Laureys en Annelore Stubbe een eigen variant: een ballade over lust, liefde en dodelijke wraakzucht. ‘Zanger der gebroken harten’, Guido Belcanto, schreef de muziek. Nu eens ingetogen, dan weer rauw, steeds fijn geweven en gezongen, is Twee meisjes en een schurk deels tekst-, deels muziektheater, en balanceert op de grens tussen episch theater en doorleefde emotie. Naast de passie van Tereus voor de twee zussen, gaat dit verhaal des te meer over de zusterliefde zelf. De stemmen van Procne en Filomela reiken verder dan de anecdote uit de sage en bezingen thema’s als verlies van onschuld, moederschap, kindermoord. Wanneer doet het u lachen? Wanneer stompt het recht in uw hart? In het kort: Prinses Procne wordt uitgehuwelijkt aan de Trakische koning Tereus. Een zoon wordt geboren, Ithys. Maar koning Tereus, die van in het begin een passie heeft voor zijn schoonzuster Filomela, verkracht haar. Om zijn slachtoffer het spreken te verhinderen, snijdt hij Filomela’s tong af. Aan beide zusters vertelt Tereus dat de andere overleden is. Ondertussen blijft hij de monddoodde Filomela, die hij buiten de stad gevangen houdt, beminnen. Filomela slaagt erin haar zuster op de hoogte te brengen door een verslag van het misdrijf als tekstboodschap in een weefsel te verwerken. Wanneer Procne de noodroep leest bevrijdt ze Filomela. De zusters wreken zich door Ithys, het zoontje van Procne, te slachten, het kindvlees tot pastei te verwerken en het aan de vader op te dienen. Volgens de legende veranderen Tereus, Procne en Filomela uiteindelijk in vogels.